Anneye Bağımlı Çocuk

Kızımı bir haftadır kreşine alıştırmaya çalışıyorum.
Bundan söz etmiş ve ağlamadan bu işi halletmeye çalıştığımı söylemiştim.
Ama bu işin öyle olmayacağını dün anlamış oldum.
Kreşindeki tüm öğretmenler bizi gözleyip 'size çok bağımlı' diyor.
Evet,
2.5 yaşına kadar sadece beni gördü, benimle oynadı, benimle gezdi, eğlendi, seyahat etti. Benimle ağladı, bana kızdı, beni sevdi.....
Babasıyla en fazla 2 saat kaldı.
Babaanneyi ve dedeyi hiç olmazsa haftada bir görsün diye ziyarete götürdük ama ben olmadan orda da kalmak istemedi.
Anneanne ve dedeyi de sadece Ankara'da görebildi.
Hal böyle olunca, çocuk mecburen bana bağlı, herşeyi benimle birlikte yapmak isteyen bir çocuk oldu.
Ben de bu durumda Ela'sız ne yapıldığını unutan, elimi kolumu nereye koyacağımı bilemeyen bir anne oldum.
Aslında şöyle yapmalıymışım:
Bebekliğinden itibaren akrabalara daha fazla alıştırıp, onlarda tek başına kalmasını sağlamalıydım.
Kuzenleriyle daha fazla görüştürüp birlikte oynamanın daha güzel olduğunu bebekken öğrenmesine izin vermeliydim.
Daha küçük yaşta kreşe yarım günlük başlatmalıydım.
İki gündür 'benim işe gitmem ve para kazanmam gerekiyor, senin de okula gitmen gerekiyor' diyerek kreşte bırakıp çıkıyorum. Çok ağlıyor arkamdan. Ama bu alıştırma işi ağlamadan olmayacak bunu gördüm.
'Ben okulu sevmedim, evde kalmak istiyorum' diye ağlıyor.
'Evde seni tek başına bırakamam, okul daha güvenli' diyorum.
Şimdi okuluna çok yakın bir cafede oturmuş, onlardan telefon bekliyorum!
Hem anne için hem çocuk için çok daha erkenden okul deneyiminin başlaması gerekiyor.
Tavsiye ediyorum.